Blog o Warszawie, jej zabytkach: 2018

wtorek, 25 grudnia 2018

Cmentarz wojenny - ofiar II wojny światowej w Wawrze

sobota, 22 grudnia 2018

Miejsce Pamięci zbrodni w Wawrze (27 grudnia 1939 r.)

środa, 19 grudnia 2018

Klasztorny zespół pokamedulski na warszawskich Bielanach

czwartek, 6 grudnia 2018

Zniszczenie Warszawy w czasie II wojny światowej. Etapy

Jedne z największych zniszczeń wśród polskich miast odniosła stolica Polski Warszawa. Suma zniszczeń powstałych w wyniku oblężenia miasta we wrześniu 1939 roku, zagłady warszawskiego getta, powstania warszawskiego w 1944, wyburzenia budynków przez Niemców w okresie popowstaniowym wyniosła 84% zabudowy lewobrzeżnej Warszawy, dla całego miasta z Pragą włącznie, to wynosiła ona 65%.

wtorek, 4 grudnia 2018

Zburzenie Warszawy przez Niemców. 1. Decyzja

Niemcy w czasie II wojny światowej zniszczyli lewobrzeżną Warszawę w 84 %, najwięcej po powstaniu warszawskim. Od października 1944 do stycznia 1945 r. miasto jest grabione i systematycznie burzone.

niedziela, 28 października 2018

Palmiry - muzeum i miejsce pamięci

czwartek, 18 października 2018

Kościół Matki Boskiej Zwycięskiej w Rembertowie

sobota, 29 września 2018

Obrona Warszawy 8 - 28 września 1939 r.

poniedziałek, 13 sierpnia 2018

Bitwa warszawska (cud nad Wisłą) z 1920 r.

Filmik o bitwie warszawskiej (cud nad Wisłą) w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Bitwa stoczona w dniach 13–25 sierpnia 1920 r. Zadecydowała o zachowaniu niepodległości przez Polskę i przekreśliła plany rozprzestrzenienia komunizmu na Europę Zachodnią. Określana jako 18. z przełomowych bitew w historii świata. Kluczową rolę odegrał manewr Wojska Polskiego oskrzydlający Armię Czerwoną, wyprowadzony znad Wieprza 16 sierpnia, przy jednoczesnym związaniu głównych sił bolszewickich na przedpolach Warszawy.

sobota, 14 lipca 2018

Przed godziną W - Sytuacja militarna na froncie wschodnim - film

Dr Szymon Niedziela przedstawia sytuację militarną na froncie wschodnim przed wybuchem powstania warszawskiego w 1944 roku (przed godziną W). 22 czerwca 1944 na Białorusi rozpoczęła się wielka ofensywa Armii Czerwonej, znana pod kryptonimem „Bagration”. W krótkim czasie cztery radzieckie fronty rozgromiły niemiecką Grupę Armii „Środek”. Radziecki 1. Front Białoruski otrzymał następnie zadanie sforsowania Bugu, dojścia do Wisły, utworzenia przyczółków na jej lewym brzegu (na północ i południe od Warszawy) oraz opanowania warszawskiej Pragi. Oznaki niemieckiej klęski były widoczne również w samej Warszawie. W związku z nadciąganiem Armii Czerwonej wśród Niemców w mieście szerzyła się panika, która osiągnęła punkt kulminacyjny w dniach 23–24 lipca i trwała do 27 lipca. Ulicami stolicy wycofywały się na zachód resztki niemieckich oddziałów rozbitych na Białorusi. Z miasta masowo uciekali cywilni Niemcy; ewakuowano zakłady przemysłowe, urzędy i więzienia; przestała się ukazywać prasa gadzinowa. Miasto przejściowo opuściły także cywilne władze okupacyjne (gubernator Fischer, starosta Leist) oraz niektóre jednostki policji.

Pomnik Janusza Korczaka w Warszawie - Śródmieściu

Pomnik w Parku Świętokrzyskim (przy Pałacu Kultury od strony ulicy Świętokrzyskiej) jest to jeden z najnowszych warszawskich pomników. Odsłonięto go uroczyście 1 czerwca 2006. Przedstawia Janusza Korczaka, w otoczeniu dzieci, pod martwym kikutem drzewa, którego suche konary układają się w siedmioramienny żydowski świecznik – menorę. Pomnik usytuowany jest w miejscu, gdzie w czasie okupacji znajdował się sierociniec. Zaprojektowali go architekt Zbigniew Wilma i rzeźbiarz Jan Bohdan Chmielewski. Drzewo o wysokości siedmiu metrów wykuł z granitu rzeźbiarz Zbigniew Mikielewicz

Kaplica katyńska w katedrze polowej WP w Warszawie

Kaplica katyńska to jedna z kaplic w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie. Powstała w 2002 roku z inspiracji Biskupa Polowego WP gen. dyw. Sławoja Leszka Głódzia, by upamiętnić zbrodnię katyńską – męczeńską śmierć obywateli RP, w większości oficerów WP i policjantów, zamordowanych wiosną 1940 roku przez NKWD. Autorami projektu kaplicy byli architekci Konrad Kucza-Kuczyński i Andrzej Miklaszewski. Centralnym elementem kaplicy jest ściana z marmuru kararyjskiego, a w niej wizerunek Madonny, w aureoli wykonanej z guzików z płaszczy i mundurów wydobytych z grobów w Katyniu, Miednoje i Charkowie. Wizerunek Matki Bożej Katyńskiej to niewielki obrazek, o wymiarach 8 x 12 cm, wykonany na sosnowej desce z obozowej pryczy, z wyrytym na rewersie napisem: Kozielsk 28.02.1940 rok. Relikwia została wykonana przez por. Henryka Gorzechowskiego osadzonego w sowieckim obozie, niedługo potem zamordowanego przez NKWD w Lesie Katyńskim. Na bocznych ścianach kaplicy wyryte są nazwiska około 15 tysięcy nazwisk oficerów WP i polskich policjantów zamordowanych przez NKWD w Katyniu, Miednoje i w Charkowie oraz tablice z 3435 nazwiskami obywateli RP z tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej, których grobów dotąd nie odnaleziono. W kaplicy w 2008 roku została złożona czaszka jednego z zamordowanych, Ludwika Szymańskiego, którą dr Helge Tramsen wywiózł z Katynia i zdeponował, jako dowód zbrodni, w Instytucie Medycyny Sądowej w Kopenhadze. 15 sierpnia 2010 roku w kruchcie kaplicy odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą ofiarom katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku; w jej skład wchodzi szklana urna zawierająca ziemię z miejsca katastrofy.