Śladami powstania warszawskiego - Stare Miasto, część II

Stare Miasto - śladami powstania warszawskiego cz. I

Kaplica katyńska w katedrze polowej WP w Warszawie

Kaplica katyńska to jedna z kaplic w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie. Powstała w 2002 roku z inspiracji Biskupa Polowego WP gen. dyw. Sławoja Leszka Głódzia, by upamiętnić zbrodnię katyńską – męczeńską śmierć obywateli RP, w większości oficerów WP i policjantów, zamordowanych wiosną 1940 roku przez NKWD. Autorami projektu kaplicy byli architekci Konrad Kucza-Kuczyński i Andrzej Miklaszewski. Centralnym elementem kaplicy jest ściana z marmuru kararyjskiego, a w niej wizerunek Madonny, w aureoli wykonanej z guzików z płaszczy i mundurów wydobytych z grobów w Katyniu, Miednoje i Charkowie. Wizerunek Matki Bożej Katyńskiej to niewielki obrazek, o wymiarach 8 x 12 cm, wykonany na sosnowej desce z obozowej pryczy, z wyrytym na rewersie napisem: Kozielsk 28.02.1940 rok. Relikwia została wykonana przez por. Henryka Gorzechowskiego osadzonego w sowieckim obozie, niedługo potem zamordowanego przez NKWD w Lesie Katyńskim. Na bocznych ścianach kaplicy wyryte są nazwiska około 15 tysięcy nazwisk oficerów WP i polskich policjantów zamordowanych przez NKWD w Katyniu, Miednoje i w Charkowie oraz tablice z 3435 nazwiskami obywateli RP z tzw. Ukraińskiej Listy Katyńskiej, których grobów dotąd nie odnaleziono. W kaplicy w 2008 roku została złożona czaszka jednego z zamordowanych, Ludwika Szymańskiego, którą dr Helge Tramsen wywiózł z Katynia i zdeponował, jako dowód zbrodni, w Instytucie Medycyny Sądowej w Kopenhadze. 15 sierpnia 2010 roku w kruchcie kaplicy odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą ofiarom katastrofy polskiego Tu-154 w Smoleńsku; w jej skład wchodzi szklana urna zawierająca ziemię z miejsca katastrofy.

Wędrujący pomnik nagrobny wojewody

Wojewoda Jana Tarło (1684-1750), jeden z głównych fundatorów Collegium Nobilium i dobroczyńca pijarów jest pochowany w kościele o.o. pijarów w Opolu Lubelskim. Niemniej jego symboliczny nagrobek znajduje się po lewej stronie w nawie bocznej kościoła jezuickiego na Świętojańskiej. Nagrobek powstał w pracowni Jana J. Plerscha w 1752-3 dla kościoła o.o. pijarów na Długiej. I pijarzy z misiem i nagrobkiem dobrodzieja emigrowali do kościoła pojezuickiego. Nagrobek poważnie zniszczony w 1944, a porządnie zrekonstruowany w 2010.

Matka Boża Łaskawa - czyli pogromczyni Bożego gniewu?!

MB Łaskawa - patronka Warszawy w klimacie choinkowo-bożonarodzeniowym

Wytłumaczenie tytułu Matki Bożej Łaskawej to nie lada zadanie dla teologów. Czy Matka Boża jest bardziej miłosierna od Miłosiernego Najwyższego Boga? W każdym razie na obrazie NMP w kościele jezuitów na Świętojańskiej trzyma w obu dłoniach połamane strzały Bożego gniewu. Obraz ten trafił z Rzymu w 1651 r. z Rzymu jak dar papieża Innocenta X dla króla Jana Kazimierza w dniu poprzedzającym bitwę pod Beresteczkiem. Władca obraz ten z kolei podarował pijarom, do kościoła przy ulicy Długiej. 24 marca 1651 nuncjusz w obecności pary królewskiej pobłogosławił złotą koronę, która była darem miasta Warszawy i nałożył ją na głowę NMP. Matka Łaskawa została koronowana i obwieszczona patronką Warszawy. Była to pierwsza w Polsce koronacja obrazu z wizerunkiem Maryi przed Częstochową! Po przemianowaniu kościoła Pijarów w 1834 roku na cerkiew prawosławną, obraz został przeniesiony i znajduje się w kościele ojców Jezuitów. Dopiero sześćdziesiąt sześć lat później odbyła się koronacja częstochowskiej Czarnej Madonny. W 1970 roku Watykan uroczyście zatwierdził Matkę Bożą Łaskawą jako Patronkę Warszawy.

Misiu czekający na całusa!!!

To, nie żart!!!
Z figurą misia przy kościele jezuitów na Świętojańskiej związana jest legenda mówiąca o tym, iż kamienny niedźwiedź jest to książę. Młodzieniec zamienił się w posąg z żalu, że miłość jaką darzył swą wybrankę nie była odwzajemniona.Według legendy książę zaklęty pod postacią posągu ciągle czeka na swą wybrankę, iż ta pocałunkiem przywróci go do życia i poprzedniej postaci.
Rzeźba przedstawiająca niedźwiedzia lub lwicę (oj to legendę trzeba zmienić na wersję lesbijską), została wykonana w pracowni Jana Jerzego Plerscha w połowie XVIII wieku dla kościoła pijarów na Długiej, a że w 1834 r. ich kościół przerobiono na cerkiew to pijarzy przenieśli swe "zabawki" do pojezuickiego kościoła.